الگویی برای مدیریت سرمایه گذاری خارجی با پژوهش موردی در نظام سرمایه گذاری خارجی کشور کره جنوبی

از دیرباز تاکنون، توسعه سرمایه، افزایش رشد اقتصادی، توسعه میزان ارتباطات و مبادلات اقتصادی بین منطقه ای و در یک تعریف عام، تولید ثروت برای کشورها، از اهمیت فراوانی برخوردار بوده است. در اواخر دهه 80 میلادی، شرکت های کره جنوبی به سرمایه گذاری در صنایع و شرکت های خارج از کشور خود1 پرداختند. در ابتدا، دولت کره جنوبی، برخی محدودیت ها و موانع را در این فعالیت ایجاد کرد. از عمده دلایل دولت کره برای برخورد با رویکرد سرمایه گذاری، می توان به نداشتن نظام مدیریت اقتصادی مناسب و تصور ایجاد آثار منفی این رویکرد در سطح صنایع، نظام آموزشی و وضعیت اشتغال کشور اشاره نمود. با توجه به رشد فزاینده سرمایه گذاران داخلی نسبت به سرمایه گذاران خارج از کشور، دولت کره با توسعه تفکر جامع در نگرش و دیدگاه مدیریتی و نظام مند، به برنامه ریزی گسترده و سازماندهی نظام سرمایه گذاری در کشور پرداخت. با این اقدام دولت، سرمایه گذاری در شرکت ها و صنایع کشورهای خارجی، به رویکردی مثبت توأم با حمایت ملی مبدل گردید و با توسعه برنامه و ایجاد نیاز به سرمایه گذاری در صنایع داخلی، عملکرد سرمایه گذاری در خارج از کره، به جذب سرمایه خارجی به داخل این کشور2 تبدیل گردید. در مقاله حاضر، سرمایه گذاری خارجی در هر دو جنبه آن، که سرمایه گذاری از داخل به خارج و سرمایه گذاری از خارج به داخل است، با تأثیر آن در فرایندها/ حوزه های سرمایه گذاری، استخدام و اشتغال، تجارت، مزیت رقابتی و انتقال فناوری در کره جنوبی مورد بررسی قرار گرفته و با تحلیل نتایج پژوهش، پیشنهادهایی برای بکارگیری نگرش جامع مدیریتی در جنبه سرمایه گذاری بیان شده است.